Αμήχανος, αποσπασματικός, ανεπιβεβαίωτος ακόμη ο συγγραφέας, προσπαθεί να σφυρηλατήσει το δικό του πρόσωπο και να αρθρώσει το δικό του λόγο μέσα στην αγωνία και την πολυσημία του καιρού του.
Θεμιτά αντιηρωικός, το αντίθετο θα ήταν παρακινδυνευμένο, προσλαμβάνει τους ερεθισμούς του καθημερινού γίγνεσθαι και τους μεταπλάθει μέσα απ’ τα δικά του φίλτρα, αυτοερμηνευόμενος και αυτοπροσδιοριζόμενος συγχρόνως, χάρη σ’ αυτή την διπλή κίνηση-διεργασία.
Ορίζοντες κλειστοί, τόνοι υπόκωφοι, εσωτερική περιδίνηση των ηρώων χωρίς ανταπόκριση και διέξοδο, βιβρώσκουσα αδυναμία να κυριαρχήσουν στις μικρές τους ζωές, αίσθηση ασφυξίας με συγκλίνοντα στοιχείο το θάνατο είναι οι ψηφίδες που συνθέτουν το μωσαϊκό των διηγημάτων και καθορίζουν την ατελέσφορη γεύση τους.
Τί θα κυοφορηθεί από την προσπάθειά του, τί θα απολεσθεί, τί θα κερδηθεί από την αφομοίωση της παρούσας αδιέξοδης στάσης του; Άδηλο.
