Η Τζένη είναι δεδομένη

Η Τζένη και ο Γιώργος γνωρίστηκαν σε ένα… νοσοκομείο. Ε, δεν είναι και το καλύτερο μέρος για να συναντήσεις τον άντρα ή τη γυναίκα της ζωής σου, αλλά εντάξει, τυχερά είν’ αυτά…
Απ’ την πρώτη στιγμή, ήταν ολοφάνερο, πως αυτοί οι δύο ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον!

Τζένη: ”Σηκώνω το βλέμμα και παθαίνω ταραχή! Ένας άντρας βγαλμένος απ’ τα παλιά Άρλεκιν. Αρρενωπό πρόσωπο, ωραίο σώμα, θεληματικό πιγούνι, ελαφρώς αξύριστος -όπως μ’ αρέσει- ανοιχτό πουκάμισο, αλλά χωρίς τρίχα σωρό και σταυρουδάκι για να γλιτώσει από την κόλαση της κακογουστιάς. Σοκολατί δέρμα -τα ‘χει κάνει τα μπανάκια του το άτομο… Μετά, κοιτάζω τα δάχτυλά του, μακριά και όμορφα. Τα δάχτυλα έχουν σημασία γιατί, όπως λέει η Ζένια, που το ‘χει μελετήσει το ζήτημα, ”απ’ τα δάχτυλα καταλαβαίνεις το μέγεθος”. Όχι ότι έχει και τρομερή σημασία, αλλά μη σου τύχει και κάνας μπάμιας… Το τελευταίο που νιώθω είναι τα χέρια του κούκλου δίπλα μου, που με παίρνει στην αγκαλιά του”.

Γιώργος: ”Η γκόμενα γέρνει πάνω μου και ψιθυρίζει: ”Νομίζω ότι θα λιποθυμήσω!” Τι να κάνω; Την παίρνω στην αγκαλιά μου. Και άσχημη να ήταν, το ίδιο θα έκανα. Αλλά τώρα που είναι και όμορφη, να την αφήσω αβοήθητη; Την πάω στην καφετέρια του νοσοκομείου, την κερνάω μια πορτοκαλάδα κι αρχίζω να τη σκανάρω. Νέγρικα οπίσθια, λες κι έχουν σκαρφαλώσει στην πλάτη, με μαύρο στρινγκάκι. Το παίζω ευγενής… Άμα είσαι τυχερός, σου ‘ρχεται η τύχη και λιποθυμάει στην αγκαλιά σου. Και μετά, σου έχει και υποχρέωση γι’ αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε για οποιαδήποτε…”