Η παρούσα μελέτη επιδιώκει να προσεγγίσει κατά βάσιν ιστορικά μία από τις προϋποθέσεις ελέγχου των εθνικών της εποχής των δύο πρώτων χριστιανικών αιώνων, από της ιδρύσεως της Εκκλησίας, για την εισδοχή τους στην τάξη των κατηχουμένων, όπως η προϋπόθεση αυτή διατυπώθηκε από τον Ιππόλυτο στο έργο του “Αποστολική παράδοση”, και μάλιστα σε σχέση με τον ισχυρισμό του ότι όλο του το έργο αποτελεί αποτύπωση της πριν από αυτόν παράδοσης της Εκκλησίας. Η προϋπόθεση αυτή αφορά το κατά πόσο ο υποψήφιος για κατήχηση δεν ήταν επιτρεπτό να βρίσκεται σε κατάσταση, μονοναδρογυνικού βέβαια, παλλακικού δεσμού.
Η δυσκολία του εγχειρήματος συνίσταται στο γεγονός ότι η πριν από τον Ιππόλυτο παράδοση της Εκκλησίας αντιμετωπίζει τη συγκεκριμένη αυτή προϋπόθεση του Ιππόλυτου με σιγή, πράγμα το οποίο επιβάλλει τη διερεύνηση του θέματος με τη μέθοδο του argumentum e silentio.
Επειδή, όμως, το θέμα έχει γενικότερο ενδιαφέρον, τόσο για την αρχαία Εκκλησία όσο και για τη σημερινή, ιδιαίτερα μάλιστα για την Εκκλησία της Ιεραποστολής, όπου το κοινωνικό φαινόμενο της παλλακείας την περιβάλλει με όλες του τις μορφές, τονίζουμε ότι άξιζε τον κόπο να πραγματοποιήσουμε αυτή την έρευνα και μελέτη.
