Πώς θα μπορούσαμε να επαναθεωρήσουμε την αντίληψή μας της φύσης (και συναφώς του ανθρώπου) στο μέτρο ιδίως μιας συνήθους αντιδιαστολής της προς την ιστορία, μέσα στην οποία όμως προσέλαβε μια σειρά από σημασίες που την καθιστούν νοητή; Σε ποιο βαθμό άλλωστε η φιλοσοφία αποχωρίζεται μια πρακτική που την κάνει να στοχάζεται πάνω σε λέξεις, οι οποίες υποτίθεται ότι εκφράζουν μια εννοιολογική διακριτότητα που να παρουσιάζει μια ορισμένη ανταπόκριση ή αντιστοιχία με τα πράγματα; Ύστερα, οι διαφοροποιήσεις της γλώσσας στην προσπάθεια να επιτευχθεί η πληρέστερη δυνατή αποκατάταση της σχέσης σημαίνοντος-σημαινόμενου, δεν υποκρύπτουν μια υπόγεια πρόθεση ούτε τυχαίας ούτε καθαρά τελεολογικής τάξης; Σε κάθε περίπτωση, οι λέξεις εμφανίζονται να λειτουργούν όπως τα νομίσματα· υπόκεινται στον εκάστοτε πληθωρισμό της οικονομίας της χρήσης τους.
Το φυσικό εμπεριέχει κατά ένα μέρος μια νοηματική ζωή και διαχωρίζεται από τη σκέψη ή τη θέσμιση, μολονότι στην αρχαιότητα παραδείγματος χάρη όλα συμμετέχουν ή ανήκουν σ’ αυτό – και ο ίδιος ο άνθρωπος. Το νόημα σε επίπεδο φύσης, εναρκτικά τουλάχιστο, υφίσταται μια διαδικασία μεταμόρφωσης χωρίς διαμεσολάβηση, προϋποθέτει ένα εσωτερικό ή μια παραγωγική εστία που δεν είναι εκείνη του πράγματος, ούτε όμως και του ανθρώπινου γενικά στοιχείου, από το οποίο διαφοροποιείται, ενόσω δεν ανάγεται σε μια κατασκευή ιστορικής, θεσμικής ή λογι(κιστι)κής έμπνευσης. Από την άποψη αυτή, πρόκειται για κάτι το αινιγματικό, μια οντότητα με την οποία δε διατηρούμε τόσο μια μετωπική όσο μια σχέση φέροντος, “υπο-κειμένου”.
