“Γιατί, άραγε, όλοι εκείνοι οι αμέτρητοι ήλιοι στο σύμπαν έχουν τόσα χρώματα; Δεν είναι όλοι κίτρινοι σαν το δικό μας, ναι, αλλά γιατί; Μήπως για να φωτίζουν τον κάθε κόσμο με το χρώμα που του ταιριάζει; Φαντάζομαι εφιαλτικούς κόσμους κάτω από ήλιους σκοτεινούς, κόσμους, κόσμους χαρούμενους κάτω από ήλιους έτοιμους να σβήσουν, αλλά κι εύθυμους κόσμους κάτω από ήλιους που χαμογελούν σατανικά… Θα πρέπει να υπάρχουν και μερικοί κόσμοι εντελώς τρελοί -μπορεί πιο τρελοί κι από το συγγραφέα- που τους φωτίζουν σχιζοφρενικοί ήλιοι μ’ όλα τα χρώματα της ίριδας. Αλλά σκεφτείτε και τη αηδιαστικούς κόσμους μπορεί να βλέπουν άλλοι ήλιοι για να ’ναι τόσο γκριζοπράσινοι! Κι ακόμη, για φανταστείτε πόσο αχνοί και διάφανοι θα είναι οι ήλιοι πάνω από κόσμους που βρίσκονται στα σύνορα της ύπαρξης! Και τι άραγε μπορεί να σημαίνει το κιτρινόλευκο φως του δικού μας ήλιου; Χα! Ποιο κιτρινόλευκο; Αν το δείτε πίσω από ένα πρίσμα, βλέπετε το φως του ν’ αναλύεται σ’ όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, σ’ όλα τα χρώματα των ήλιων. Ναι, ακόμη κι ο δικός μας διαθέτει κι από ένα χρώμα για κάθε ανθρώπινο κόσμο. Εσάς ποιος ήλιος σας ταιριάζει; Και σε ποιο χρώμα; Όσο για μένα, προτιμώ το σκοτάδι της νύχτας. Γιατί τότε φαίνονται ψηλά στους απύθμενους ουρανούς -όλα- τα χρώματα των ήλιων.”
