”Εβραίοι, λοιπόν. Οι άνθρωποι που πλήρωσαν με έξι εκατομμύρια θύματα τον εγκληματικό όσο και ηλίθιο φανατισμό ήταν οι εφιάλτες που τον τρόμαξαν. Το επεισόδιο των Τεμπών να ήταν μια παραλλαγή της ιστορίας του Άιχμαν στην Αργεντινή; Το άγνωστο ιστιοφόρο, που έκανε την εμφάνισή του στις θεσσαλικές ακτές, είχε προορισμό το Ισραήλ;
Τώρα το πίστευε. Τι ζητούσε στην Ελλάδα ο Γκονζάλες, αφού ήξερε πως οι διώκτες του τον τριγύριζαν; Τι είχε φέρει αυτόν τον Χαμάρατο και ίσως τους άλλους στην κοιλάδα των Τεμπών; Γιατί είχε εξαφανιστεί ο μικρός και γιατί σκότωσαν τη Μαρία Γλυνού; Πολλά ερωτήματα που ζητούσαν απάντηση. […]
Ήταν γραφτό αυτή η υπόθεση να μην είναι για τον αστυνόμο Μπέκα μόνο μια υπόθεση αποτυχιών, αλλά και μια υπόθεση εκπλήξεων…”
Μια νεαρή γοητευτική γυναίκα καταφθάνει από τη Θεσσαλονίκη με το τρένο στην Αθήνα για να βρει τον δίδυμο αδελφό της. Είναι η αρχή μιας περιπέτειας όπου δωσίλογοι τυχοδιώκτες και αξιωματικοί των Ες Ες στην Κατοχή περιπλανώνται στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60 στην αναζήτηση ενός χαμένου θησαυρού: τόπος συνάντησης η Αθήνα -με τα ξενοδοχεία της και τα αξιοθέατα-, ο Βόλος, τα Τέμπη, το Ναύπλιο και το Μπούρτζι, που λειτουργεί ως ξενοδοχείο, η περιοχή της Στυλίδας. Απέναντί τους έχουν αρχικά τον δημοσιογράφο Μακρή, και ακολούθως τον αστυνόμο Μπέκα που συνεργάζεται με πράκτορες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν, να συλλάβουν και να δικάσουν στη χώρα τους τους διαφεύγοντες εγκληματίες πολέμου.
Είναι ίσως το πρώτο ελληνικό μυθιστόρημα που θέτει στον πυρήνα του την τραγωδία των Ελλήνων Εβραίων στην Κατοχή. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην ”Απογευματινή” το 1963 και κατόπιν στις βραχύβιες εκδόσεις ”Περγαμηνή”, το 1972.
Οι Εκδόσεις Άγρα συνεχίζουν την έκδοση των ”χαμένων” μυθιστορημάτων του Γιάννη Μαρή, του ”πατέρα του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος”, μετά τον ”13ο Επιβάτη” και την ”Κυρία της νύχτας”.
