Σοκολάτα και κρασί, όχι μακαρόνια

Σοκολάτα και κρασί, όχι μακαρόνια. Η εναλλαγή δηλαδή γλυκού και πικρού συναισθήματος και η αποφυγή της εύπεπτης σκέψης.
Ο κάθε άνθρωπος έχτισε μέσα στη cinquantina της απομόνωσης το δικό του, προσωπικό τείχος φαντασίας, μέσα στο οποίο οριοθετήθηκε ως δέκτης, αλλά και ως ταυτόχρονος πομπός της αγάπης. Η απλή νοσταλγία του πόθου, που στη σύγχρονη ζωή μοιάζει να τελμάτωσε μέσα στην απομόνωση, δεν μας αρμόζει.
Όχι!
Όσο οι άνθρωποι ζουν απομονωμένοι, με μόνη ζωογόνο ελπίδα τους την κατάκτηση της ελευθερίας, δύσκολα θα συμβιβάζονται σε έναν κόσμο, όπου η καλοσύνη αντικαταστάθηκε από τη γενναιότητα, η τρυφερότητα από τη ψυχωμένη σιωπή και η επικοινωνία από τη δειλία της μοναξιάς.
Αγάπη και κυριαρχία, κατάκτηση και φθορά, άγγιγμα ψυχής και ανατρίχιασμα καρδιάς, ένα αέναο παιχνίδι του νου, στο οποίο απομένει να παραδοθούμε. Ας συνοδεύσουμε λοιπόν τα αρώματα του επόμενου κρασιού μας, με την άνοιξη του ωραίου που γεννά μία σοκολάτα.