Πήρε φωτιά η ψυχή, κάνοντας στάχτη τις μορφές της νιότης. Κι έπεσε η νύχτα στη σκιά του πληγωμένου Φεγγαριού… Δεν παίζει… Φοβάται!
Πού να βρω το θάρρος να ξαναγαπήσω ό,τι αγάπησα, πώς ν’ αγκαλιάσω το κουράγιο, που ραπίζει δυνατά της λογικής το πρόσωπο; Πώς να λατρέψω ξανά δανεικό κορμί, τώρα που έσβησαν τα δικά μου σημάδια; Εικόνα Αγία η μορφή σου μπροστά στα μάτια, βουβή κραυγή στης Αιώνιας Σιωπής το θόρυβο κι εγώ, χωρίς χέρια για να τ’ απλώσω στης λαχτάρας το κάλεσμα…
«Παγώνεις και καις, αυτόματα. Ανάβεις και σβήνεις, σαν χαλασμένος φάρος στου σκοτεινού του λιμανιού μυαλού και εγώ, έχω ανάγκη να σ’ αγαπώ…».
