Η ποιητική του χώρου

Ένας φιλόσοφος που έχει διαμορφώσει ολόκληρη την σκέψη του προσηλωμένος στα θεμελιακά θέματα της φιλοσοφίας των επιστημών, που έχει ακολουθήσει, με όση διαύγεια του παρέχουν οι δυνάμεις του, τον άξονα του ενεργού ρασιοναλισμού, τον άξονα του ολοένα αυξανόμενου ρασιοναλισμού της σύγχρονης επιστήμης, θα πρέπει να λησμονήσει τη γνώση του, να διακόψει τους δεσμούς του με όλα τα συστήματα φιλοσοφικών αναζητήσεων αν θέλει πράγματι να μελετήσει τα προβλήματα που θέτει η ποιητική φαντασία. Σ’ αυτήν, οι γνώσεις του παρελθόντος δε μετρούν. Η μακρόχρονη προσπάθεια διαμόρφωσης και διασύνδεσης των συλλογισμών παραμένει χωρίς αποτέλεσμα: αν υπάρχει κάποια φιλοσοφία της ποίησης, η φιλοσοφία αυτή θα πρέπει να παράγεται και ν’ αναπαράγεται μέσα από έναν κυρίαρχο στίχο ή μέσα από την απόλυτη συνάφεια με μία μεμονωμένη εικόνα και για να γίνω πιο ακριβής, μέσα από την ίδια την έκσταση της καινοτομίας της εικόνας.
Η ποιητική εικόνα είναι ένα αιφνίδιο ανάγλυφο του ψυχισμού, ένα ανάγλυφο που δεν έχουν μελετήσει σωστά οι εξαρτώμενες ψυχολογικές αιτιότητες. Και επί πλέον, δεν υπάρχει καμία γενίκευση, κανένας συντονισμός που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν βάση σε μία φιλοσοφία της ποίησης. Η αντίληψη οποιασδήποτε “αρχής”, η αντίληψη οποιασδήποτε “βάσης” θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση καταστροφική. Θα απέκλειε την ουσιαστική επικαιρότητα, την ουσιαστική ψυχική καινοτομία του ποιήματος. Ενώ ο φιλοσοφικός λογισμός, που μακρόχρονα επιδρά πάνω σε μια επεξεργασμένη επιστημονική σκέψη, οφείλει να απαιτεί να εντάσσεται η νέα θεώρηση σε ένα σώμα ιδεών επαληθεύσιμων, άσχετα από το αν αυτό το σώμα των ιδεών έχει ήδη υποβληθεί σε έναν βαθύ ανασχηματισμό από μία νέα θεώρηση όπως είναι η περίπτωση σε όλες τις επαναστάσεις της σύγχρονης επιστήμης, η φιλοσοφία της ποίησης πρέπει ν’ αναγνωρίσει ότι η ποιητική πράξη δεν έχει παρελθόν, τουλάχιστον ένα κοντινό παρελθόν που θα μας βοηθούσε να παρακολουθήσουμε την προπαρασκευή και την έλευσή της.