Ομοιοπαθητική Διάγνωση και Θεραπεία

Ο ασθενής μπήκε στο ιατρείο. Ο ομοιοπαθητικός γιατρός παίρνει το συνηθισμένο Κλασσικό Ιστορικό: «Τι παθήσεις έχεις τώρα;» «Τι παθήσεις στο παρελθόν;» «Τι παθήσεις είχαν οι γονείς σου;». Κλινική Εξέταση, Εργαστηριακές και Παρακλινικές Εξετάσεις, Διάγνωση της Νόσου. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Προχωράει στο Ομοιοπαθητικό Ιστορικό. Το οποίο, όμως, αφορά όχι μόνο τον ασθενή αλλά τη μοναδική, ιδιαίτερη προσωπικότητα που έχει μπροστά του: Είναι εσωστρεφής ή εξωστρεφής; Νευριάζει εύκολα και πόσο τα ξεσπάει; Για ποιους λόγους νευριάζει από το σύντροφο, τους γονείς, τα παιδιά του και τους άλλους γύρω του; Τι φόβους έχει; Τι όνειρα έχει για τη ζωή του; Πως φέρεται στο σεξουαλικό, συντροφικό και οικογενειακό τομέα; Είναι ζεστός ή κρυουλιάρης; Τι προτιμήσεις ή απέχθειες για γεύσεις έχει;

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, χρησιμεύουν στο να «φωτογραφήσει» ο γιατρός όχι τη νόσο αλλά το χαρακτήρα του ατόμου που έχει μπροστά του, τόσο στο ψυχικό όσο και στο σωματικό επίπεδο. Δηλαδή τα ιδιαίτερα Ιδιοσυγκρασιακά Χαρακτηριστικά του. Βάσει αυτής της εικόνας θα συνταγογραφήσει το φάρμακο εκείνο που είναι όμοιο με την κυρίαρχη Ιδιοσυγκρασιακή Επίδραση. Στην Κλασσική Μιασματική Ιδιοσυγκρασιακή Ομοιοπαθητική, ο ομοιοπαθητικός γιατρός δίνει έμφαση στα ψυχικά και σωματικά χαρακτηριστικά του ατόμου σε Κατάσταση Κλινικής Υγείας-Χρόνιας Ασθένειας. Στα μιασματικά και ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά του. Στο «essence» (κεντρική ιδέα), στην Εξωλεκτική Συμπεριφορά και στην Πρωτογενή Συμπεριφορά.

Όσον, δε, αφορά την Ομοιοπαθητική Θεραπευτική ο συγγραφέας απαντάει στα ερωτήματα: «Ποια είναι τα κριτήρια για το πως πήγε ο ασθενής (Δεύτερη Συνταγογράφηση);» «Τι σημαίνει Θεραπευτική Κρίση;» «Τι σημαίνει Φαρμακευτική Απόδειξη;» «Πως επιλέγεται η δυναμοποίηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου;» «Πότε και πως μπορεί να γίνει Παράλληλη Θεραπεία;