Έτσι όπως έχει διαιρεθεί η γη, ο ένας έχει μία πατρίδα και ο άλλος άλλη. Όμως ο κόσμος μας αυτός περικλείεται σε μία περίμετρο (αποτελεί έναν ενιαίο χώρο), κι έτσι μια πατρίδα έχουμε όλοι, ολόκληρη τη γη, κι ο κόσμος είναι το κοινό μας σπίτι.
(“καθ’ εκάστην μεν γαρ αποτομήν της γης, άλλων άλλη πατρίς εστιν, κατά δε την όλην περιοχήν τούδε του κόσμου μία πάντων πατρίς εστιν η πάσα γη και εις ο κόσμος οίκος”)
[Επίκτητος, στον Διογένη Οινοανδέα, απ. 30].
Έτσι από τα πολλά τείνει να δημιουργηθεί το ένα και όταν γίνει το ένα, από αυτό αναφύονται πάλι πολλά, έρχονται στη ζωή, χωρίς η ζωή αυτή να είναι σταθερή. Αυτή η συνεχής εναλλαγή ποτέ δεν σταματάει και, έτσι, αυτό που παραμένει σταθερό στον κύκλο της ύπαρξης είναι η ίδια η εναλλαγή (η κυκλικότητα).
(“ούτως ήι μεν εν εκ πλεόνων μεμάθηκε φύεσθαι
ηδέ πάλιν διαφύντος ενός πλέον’ εκτελέθουσι,
τήι μεν γίγνονταί τι και ού σφισιν έμπεδος αιών.
ήι δε διαλλάσσοντα διαμπερές ουδαμά λήγει,
ταύτηι δ’ αιέν έασιν ακίνητοι κατά κύκλον”)
[Εμπεδοκλή: 31Β17.9-13 = Β26.8-12 DK].
Το πιο σπουδαίο από όλα είναι το να αποζητάς τη σοφία, γιατί αυτή προσφέρει την αυτάρκη ευτυχία. Κάθε άλλη ευχαρίστηση χρειάζεται και άλλους ανθρώπους για να ολοκληρωθεί!
[“ει τινές βούλοιντο δι’ αυτών χαίρειν, ουκ αν επιζητοίεν ει μη παρά φιλοσοφίας άκος αι γαρ άλλαι (ηδοναί) ανθρώπων δέονται”]
[Aριστοτέλη: “Πολιτικά” Β 1267a 12]
