Ο θείος Άλμπερτ

Απ’ την δεκαετία του 80, οι φυσικοί επιστήμονες, προσπαθούν να διατυπώσουν μια ενοποιημένη θεωρία, την θεωρία: Των Πάντων, και μοιραία αναζητούν την πολυπόθητη και μοναδική εξίσωση, που διέπει το σύμπαν. Αυτή την εξίσωση υποτίθεται ότι βρήκε, ο ιδιοφυής αδιόριστος φυσικός ο Σπύρος που ζει λιτά και απέριττα, κάπου στην Κυψέλη, παρέα με το αγαπημένο του ιγκουάνα: τον Τεκίλα, που τον χάρισε στον φιλόδοξο, επίδοξο συγγραφέα, τον Θάνο, σε μια τυχαία γνωριμία, γραμμένη πάνω σε ένα άδειο κουτί, μπίρας Αmstel. Είναι πράγματι όμως, η εξίσωση της θεωρίας: Των Πάντων, ή όχι;

Και ακόμη. Μήπως η υπόθεση αυτής της εξίσωσης, δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από ένα άλλο μύθο, που επινόησε ο ανθρώπινος νους, στην αγωνία του να εξηγήσει τον κόσμο; Μήπως παρ’ όλη την ισχυριζόμενη πρόοδό μας, στο βάθος όλες οι θεωρίες της Φυσικής και των Μαθηματικών, είναι απελπιστικά πρωτόγονες; Μήπως η αλήθεια της πραγματικότητας αυτού του κόσμου, είναι εντελώς διαφορετική; Τόσο διαφορετική, που ούτε καν την υποψιαζόμαστε; Τόσο παράδοξη και απρόσμενη που θα έκανε τα πρωτόνια του επιταχυντή του Cern, να χορέψουν τον χορό της κοιλιάς, αντί να συγκρούονται σαν παλαβά, και τον Αϊνστάιν να επιδίδεται σε στοματικές πλύσεις, με απορρυπαντικό ρούχων (για λευκότερα λευκά), κάπου στον παράδεισο;

Η αλήθεια δεν είναι πάντοτε, κατ’ ανάγκην, ένα πράγμα λογικό. Πρέπει όμως συνεχώς, να την αναζητούμε.