Ο αλγόριθμος της μελαγχολίας

Los jardines cifrados

”Ανέβηκα τρέχοντας στον δεύτερο όροφο όπου έμενε ο Πέδρο, προετοιμασμένος να γκρεμίσω και την πόρτα του διαμερίσματός του, αλλά δε χρειάστηκε. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, και μέσα είχε φως. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της μουσικής και βρήκα το ζωγράφο αναίσθητο στο πάτωμα, δίπλα στο πιάνο. Κρατούσε στο ένα χέρι το μπαστούνι του και στο άλλο το τηλέφωνο, σαν να γαντζωνόταν στο κόσμο απ’ αυτά τα δύο αντικείμενα. Γύρω απ’ το λαιμό του υπήρχε μια μελανιά, σαν να τον είχαν στραγγαλίσει με σκοινί. Δεν ανέπνεε κι ήταν χλομός του θανατά, αλλά η καρδιά του χτυπούσε ακόμα. Κατανικώντας το φόβο μου, του έκανα τεχνητές αναπνοές με το στόμα. Μου μπήκε η γκροτέσκα ιδέα ότι φιλούσα την Ελένα δι’ αντιπροσώπου, αφού ήταν σίγουρο ότι εκείνα τα κρύα και άναιμα χείλια είχαν φιλήσει κάποια φορά (πολλές φορές;) τα δικά της. Σε λίγα λεπτά, ο Πέδρο άρχισε ν’ αναπνέει, αργά αλλά ρυθμικά, αλλά δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του.”
Εϊναι ο άνθρωπος εσαεί δέσμιος της γλώσσας; Γιατί τα αναγράμματα με τα οποία ο Γαλιλαίος έκρυβε τις ανακαλύψεις του επιδέχονταν και δεύτερη ερμηνεία; Και πώς εξηγείται το ότι αυτή η ερμηνεία αποκάλυπτε σημαντικά αστρονομικά ευρήματα τρεις αιώνες πριν; Είναι άραγε μόνο τρία τα πρόσωπα που απαρτίζουν την Αγία Τριάδα; Αυτά και άλλα προβλήματα τυραννούν τον εν πλήρει συγχύσει κεντρικό ήρωα (αλλά και τον αναγνώστη) αυτού του μυθιστορήματος, μπλεγμένο στον ιστό μιας συναρπαστικής ιστοίας έρωτα και μυστηρίου, που το κλειδί του μπορεί και να είναι μια μελωδία κρυμένη σ’ έναν πίνακα του Ρούμπενς… Όμως, αν η τέχνη είναι η απάντηση, ποια είναι η ερώτηση;