Η μεγαλοφυΐα του ανθρώπου είναι δεδομένη, προβάλλει τα μεγαλόπνοα μέρη του εαυτού του και τα απολαμβάνει. Ατενίζει το σύμπαν και διδάσκεται. Συλλαμβάνει ότι “όπως εκεί, έτσι κι εδώ”. Αυτό που αντικρίζει είναι συναρπαστικό και επιθυμεί να το αποκρυπτογραφήσει. Διαφαίνεται η λειτουργία του. Φεγγοβολά το σύστημά του. Διαγράφει την πορεία του. Αποκαλύπτει τα μυστικά του. Εντάσσει και τον άνθρωπο μέσα σε αυτά. Τον συγκινεί αφάνταστα. Αντιλαμβάνεται επιτέλους τον προορισμό του και συνεργάζεται.
Το ανθρώπινο είδος διέρχεται μια κρίση πρωτόγνωρη. Παρασύρεται από εγωκεντρικές τάσεις και χάνει το σύνολο. Επικρατεί η άποψη “ο καθένας για τον εαυτό του”. Αυτό δημιουργεί πόνο και όλεθρο. Καλλιεργεί τον διχασμό. Πληγώνει και πληγώνεται. Διαταράσσει την ενότητα κι αυτό έχει επιπτώσεις τις οποίες υφίσταται. Αντιπαρέρχεται το ότι “Όλα αποτελούν Ένα” και αντιβαίνει σε έναν βασικό κανόνα για την επιβίωση. Διασπά την αναγκαιότητα για την ύπαρξη όλων. Οι ισορροπίες διαρρηγνύονται. Προκύπτουν λάθη που επιζητούν επανόρθωση με οδυνηρό τρόπο.
