9 αυτοτελή και ανεξάρτητα διηγήματα αποτελούν το βιβλίο του Λιανίδη. Τα 3 από αυτά δεν έχουν σχέση με τη Θεσσαλονίκη, ενώ τα υπόλοιπα ασχολούνται με τον προσφυγικό πληθυσμό, που στη δεκαετία του 1920 είχε αρχίσει να εγκαθίσταται στην περιοχή της Καλαμαριάς. Αν και τα κείμενα δεν είναι αυτοβιογραφικά, εν τούτοις φέρουν πολλά σημάδια από τις προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα.
Ίσως λογοτεχνικά αν κριθούν, τα κείμενα αυτά να μην είναι «αριστουργήματα». Νομίζω όμως ότι πρώτιστα ο Λιανίδης θέλει να παρουσιάσει τις δυσκολίες, την φτώχεια, την πείνα που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες εκείνης της εποχής. Τα διηγήματα με τίτλο «Τα παπούτσια», «Η πρώτη εξόρμηση» και «Η ραπτομηχανή» νομίζω είναι τα πιο όμορφα του βιβλίου. Ειδικά στο διήγημα «Η πρώτη εξόρμηση», παρουσιάζεται και η αντιμετώπιση των Θεσσαλονικέων προς εκείνους τους πρόσφυγες, τουλάχιστον αυτήν, που γνώρισαν πάρα πολλοί.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.