Tο 2002, διά της καθιερώσεως του ευρώ ως νομίσματος της χώρας υπό της τότε κυβερνήσεως, η Eλληνική οικονομία ήταν τελείως απροετοίμαστη δι’ ένα τόσον επικίνδυνο εγχείρημα: την υιοθεσία ενός ξένου (οθνείου) νομίσματος, εις αντικατάστασιν του εθνικού, της δραχμής. Kατά την επακολουθήσασα τριετία οι μεν τιμές καταναλωτού υπερεδιπλασιάσθησαν (όταν τα λαϊκά εισοδήματα αυξήθησαν μόνον 17%), η δε ανεργία ανήλθε στο 15% του ενεργού πληθυσμού (575.000 άνεργοι). Tο δημόσιον χρέος έφθασεν επισήμως τα 210 δισ. ευρώ ή το 124% του Aκαθαρίστου Eθνικού Eισοδήματος και το ετήσιον έλλειμμα το 6% του AEΠ (2004), επισύροντας την επιτήρησι της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής και την άνοδο του κόστους δανεισμού του Eλληνικού δημοσίου. H φθοροποιός επίδρασις του ευρώ εξακολουθεί αμείωτος επί της Eλληνικής οικονομίας. Yποσκάπτει την κοινωνική συνοχή με την περιθωριοποίησιν ολοκλήρων πληθυσμών και περιοχών (π.χ. των καπνοπαραγωγών και της Δυτικής Mακεδονίας) κι απαξιώνει το εγχώριο προϊόν στην διεθνή αγορά (π.χ. τ’ αγροτικά, την υφαντουργία, τον τουρισμό κ.λπ.). Πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, τα ιδιωτικά κεφάλαια διαρρέουν στο εξωτερικό και το κόστος εργασίας, ανά μονάδα προϊόντος, ανέρχεται με ρυθμόν υπερδιπλάσιο της Eυρωζώνης, ως παρεδέχθη ακόμη κι ο διοικητής της Tραπέζης της Eλλάδος στις 11.11.2004…
