Τριάντα χρόνια µετά το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, ο Ντιέγκο Αρµάντο Μαραντόνα αφηγείται, για πρώτη φορά και σε πρώτο πρόσωπο, άγνωστες στιγµές και ιστορίες εκείνου του µοναδικού παγκόσµιου πρωταθλήµατος, όταν ο ίδιος ηγήθηκε της Εθνικής Αργεντινής στην πορεία για την κατάκτηση του παγκόσµιου τίτλου. Ανατρέχοντας σε αυτόν σήµερα, ο ιστορικός εκείνος άθλος φτάνει στα όρια του θρύλου: κι εκείνος θυµάται και διηγείται, µε καθαρή φωνή, πώς τον κατόρθωσε, µαζί µε τους συµπαίκτες του, κόντρα σε όλα και σε όλους.
“Ήρθε η ώρα να διηγηθώ τα πράγµατα όπως έγιναν. Αυτό ήταν το αληθινό παγκόσµιο πρωτάθληµα των Αργεντινών: το πιο αγωνιστικό, το πιο συγκινητικό και το πιο άξιο. […] Ήµασταν είκοσι δύο τρελοί έτοιµοι να πάµε στον πόλεµο, και κατάφερα να εδραιώσω την ιδέα ότι το να παίζουµε µε τη φανέλα της Εθνικής ήταν το σηµαντικότερο πράγµα του κόσµου, παρόλο που το πολύ χρήµα το κέρδιζες µε τη φανέλα µιας ευρωπαϊκής οµάδας. Πριν από τριάντα χρόνια κερδίσαµε το Παγκόσµιο Κύπελλο, το τελευταίο που σήκωσε µια Εθνική Αργεντινής, µε 25 δολάρια τη µέρα σιτηρέσιο. Ήρθε επίσης η ώρα να µιλάµε περισσότερο για την οµάδα και λιγότερο για το σύστηµα του Μπιλάρδο. […] Παίξαµε εναντίον των Άγγλων έπειτα από έναν πόλεµο όπου τα παιδιά της Αργεντινής είχαν πάει να πολεµήσουν µε πάνινα παπούτσια: αυτό, οι γονείς το διηγήθηκαν στα παιδιά τους, και τα παιδιά θα το διηγηθούν στα δικά τους. Πέρασαν τριάντα χρόνια και εξακολουθούν να το διηγούνται”.
“Σας µιλάει ο Ντιέγκο Αρµάντο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που έβαλε δύο γκολ στην Αγγλία, κι ένας από τους λίγους Αργεντινούς που ξέρουν πόσο βαρύ είναι το Παγκόσµιο Κύπελλο”.
“Ξέρεις τι ποδοσφαιριστής θα ήµουν άµα δεν είχα πάρει ναρκωτικά; Θα ήµουν για πολλά πολλά χρόνια ο Μαραντόνα του Μεξικού. Ήταν η στιγµή της µεγαλύτερης ευτυχίας που ένιωσα ποτέ µέσα στο γήπεδο”.
“Ο γέρος µου ποτέ δε µου έκανε κοµπλιµέντα, και σπάνια µου έλεγε “Τι ωραία που χτύπησες την µπάλα” ή “Τι ωραία πάσα έδωσες”. Αλλά µετά τον αγώνα µε την Αγγλία, όταν συναντηθήκα
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.