Μέσα στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται οι συγκλίνουσες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες “εθνική κοσμοθεωρία”, “έθνος”, “εθνική ανεξαρτησία”, “εθνοκράτος”, “δημοκρατία”, “κοινωνική ελευθερία” και “πολιτική ελευθερία”. Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο των εννοιών αυτών είναι διαφορετικό ανάλογα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας, μορφικά είναι πανομοιότυπες για όλα τα έθνη. Η διαρκής διαχρονική πνευματική και πολιτική ανάπτυξή τους συγκροτεί την Κοσμοθεωρία των εθνών. Η κατίσχυση της κοσμοθεωρίας των εθνών και η σταθερότητα τον 21ο αιώνα συναρτάται, πρωτίστως, με την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως θεμελιώδους κοσμοθεωρητικής παραδοχής όλων των εθνών και με την εκ του γεγονότος αυτού ανάπτυξη αντιηγεμονικών εθνοκρατοκεντρικών συσπειρώσεων. […]
Ρήγας Φεραίος και Καβάφης: Ο τίτλος “Κοσμοθεωρία των Εθνών” εμπνέεται από τον Ρήγα Φεραίο.
Τα κεντρικά κεφάλαια του βιβλίου, εξάλλου, κτίστηκαν γύρω από τα μνημειώδη ποιήματα του Καβάφη Τείχη (υλιστικά τείχη που κτίζονται γύρω από τη μοντερνιστική δημόσια σφαίρα), Βάρβαροι (οι λογικές απολήξεις του μεταμοντερνισμού στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα) και Ιθάκη (τα ταξίδι του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και οι προϋποθέσεις μιας ολοένα μεγαλύτερης σταθερότητας).
Η λαίλαπα της ιδεολογίας και του διεθνισμού: Οι καταστροφικές ιδεολογίες και οι διεθνισμοί του 19ου και 20ού αιώνα -αναρχισμός, ναζισμός, κομουνισμός, φιλελευθερισμός- είχαν την ίδια υλιστική μάνα και την ίδια τύχη: Αφού μάτωσαν την ανθρωπότητα εισερχόμενοι στον 21ό αιώνα καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεών τους. Όσο απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία αποδεσμεύονται οι εθνικές πνευματικές δυνάμεις, εμπεδώνεται η εθνική ανεξαρτησία ως άξονας εθνοκρατοκεντρικών αντιηγεμονικών συσπειρώσεων και κατισχύει η κοσμοθεωρία των εθνών. Στον αντίποδα βρίσκονται οι παρακμιακές τάσεις που θρέφουν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, η επικράτηση των οποίων αποτελεί επιστροφή στο μέλλον υλιστών όπως οι La Mettr
