Λένε πως όταν γυρίζεις μία ταινία έχεις ένα φανερό μήνυμα κι άλλο ένα για σένα, για τη δική σου ίσως ιστορία.
Από το πρώτο κιόλας βιβλίο οι “Ιστορίες από το αμερικάνικο σινεμά” αρνήθηκαν πεισματικά να ταξινομηθούν κι έτσι έμειναν ελεύθερες αλλά και έκθετες, μοναχικές και ανυπεράσπιστες (ως… ορφανά) σε κρίσεις και απόψεις που δεν τις διατρυπούσαν καίρια. Το ότι απαιτείται να έχεις δει τουλάχιστον τις περισσότερες ταινίες, αυτό είναι φανερό.
Εκείνο που αξίζει τον κόπο να διατυπωθεί είναι ότι τουλάχιστον προσπάθησα να συγγράψω ένα εσχατολογικό κείμενο, την ιστορία του τέλους των πολιτισμών της εποχής μας, κάτι που νομίζω πως
έκανε και ο Ρίντλεϊ Σκοτ με το τόσο αδικημένο του “Hannibal”.
Είναι ένα κείμενο απελπισμένο και γι’ αυτό τελικά αισιόδοξο. Όταν πιστεύεις ακράδαντα πως ο κόσμος βρίσκεται οπωσδήποτε σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ύστερα από το τέλος δεν μπορεί παρά
να έλθει μια καινούργια αρχή.
Επιθυμία μου είναι ν’ αναγνωστεί μ’ αυτή τη λογική το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
