L’islamisme, une revolution avortee?
Μετά τις μεγάλες αναστατώσεις, που σημάδεψαν το έτος 1979 -την επανάσταση του Χομεϊνί, την κατάληψη του Μεγάλου Τεμένους της Μέκκας και την εισβολή στο Αφγανιστάν- το ισλαμικό κίνημα γνώρισε μια φοβερή εξάπλωση, τα διάφορα στάδια της οποίας αναλύει ο συγγραφέας.
Διαδοχικά ενθαρρυνόμενα και καταπιεζόμενα από τις αραβικές κυβερνήσεις τα ισλαμιστικά κινήματα, που διεκδικούν το σαουδαραβικό βαχαβισμό, επωφελούνται στη δεκαετία του 1990 από την αναξιοπιστία ορισμένων καθεστώτων και δοκιμάζουν να πάρουν την εξουσία με τα όπλα και ειδικά στην Αλγερία και στην Αίγυπτο. Θύματα μιας μαζικής καταπίεσης, διαβρωμένοι από τις μυστικές υπηρεσίες και δαιμονοποιημένοι στα μάτια των πληθυσμών εξαιτίας των τυφλών τρομοκρατικών τους μεθόδων οι ισλαμιστές, διαιρεμένοι, χάνουν την αξιοπιστία τους και για το λόγο αυτό στερεώνουν τις εγκαταστημένες εξουσίες.
Αν η ήττα των συντηρητικών από τους φιλελεύθερους στο Ιράν σημαδεύει τη χρεωκοπία της χομεϊνιστικής επανάστασης , η ισλαμιστική “διεθνής” των “Αράβων Αφγανών”, που καθοδηγείται από το Σαουδάραβα Μπιν Λάντεν, και οι επιθέσεις της εναντίον της Δύσης μας οδηγούν να αναρωτιόμαστε για το μέλλον του ρεύματος αυτού.
Αυτό το κίνημα, νικημένο σήμερα, μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του και να ενσαρκώσει ξανά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που γεννήθηκε από την ταπείνωση απέναντι στο Κράτος του Ισραήλ και από την αδυναμία των αραβικών χωρών να αποδεχτούν την πρόκληση του συγχρονισμού.
Το ανέκδοτο αυτό ντοκουμέντο ζωγραφίζει επίσης με δεξιοτεχνία τους πρωταγωνιστές της διένεξης αυτής, και ξεχωριτά τον Αλγερινό πρόεδρο Μπουτεφλικά και το διαφωνούντα Σαουδάραβα Μπιν Λάντεν.
