Κάθε Ιερή τέχνη είναι βαθιά ριζωμένη στη θρησκεία από την οποία πηγάζει. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως ο,τιδήποτε αποκαλείται «θρησκευτική τέχνη» είναι στην πραγματικότητα Ιερή Τέχνη. Η τελευταία δεν καθορίζεται τόσο από τα θέματά της, όσο από το ύφος και τις μεθόδους της με τα οποία είναι άρρηκτα δεμένη. Το ύφος και η μέθοδος αποτελούν πάνω απ’ όλα οχήματα της παράδοσης και η παράδοση προέρχεται από την αποκάλυψη η οποία δίνει ζωή σε κάθε μεγάλο πολιτισμό. Ο Titus Burckhardt αναλύει εδώ με έναν έξοχο τρόπο τα ιδιαίτερα ποιοτικά γνωρίσματα της ιερής τέχνης των πέντε μεγάλων ζωντανών παραδόσεων της ανθρωπότητας, δηλαδή της Χριστιανικής, Ινδουιστικής, Ισλαμικής, Βουδιστικής και Ταοϊστικής παράδοσης. Ταυτόχρονα, τονίζει την ενότητα της αρχής τους και την ταυτότητα του σκοπού τους.
Στις μέρες μας οι παραδοσιακές μορφές και μέθοδοι θεωρούνται συχνά ως εχθροί της ελευθερίας του καλλιτέχνη και εμπόδια στην εξέλιξη της τέχνης. Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι, αντιθέτως, η λειτουργία τους κατά κάποιο τρόπο είναι να κρατούν ανοιχτή την πόρτα στη μόνη αληθινή ελευθερία, την ελευθερία του πνεύματος από τα γήινα δεσμά. Η ελευθερία, της σύγχρονης τέχνης έχει έναν χαρακτήρα ψευδαισθητικό. Ο καλλιτέχνης, «χειραφετημένος» από κάθε υποχρέωση απέναντι στις αιώνιες αλήθειες, αποκομμένος από τον «προστατευτικό κύκλο της ιερής μορφής», δέσμιος του ατομικιστικού πάθους και της επιθυμίας για πρωτοτυπία, γίνεται όλο και πιο συχνά όργανο παντός είδους αρνητικών επιρροών· οι δυσμορφίες της σύγχρονης τέχνης δεν είναι παρά υλικές εκφράσεις των ψυχικών καταλοίπων που ξεπηδούν από τα ρήγματα της κατακερματισμένης συνοχής του πολιτισμού των καιρών μας.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.