Ο Άνθρωπος, είναι ένας μικρός θεός κλεισμένος στη Φυλακή του Κόσμου Ετούτου. Η Διανοητική του Ψυχή, δηλαδή, το Μυαλό, τον έκλεισε στο matrix του Κατώτερου Ψυχικού Κόσμου, και γι’ αυτό ζει στο δικό του Ατομικό Ψυχικό Κόσμο. Ο εγκλεισμός της Ατομικής του Ψυχής έχει να κάνει με την ποινή της Επίγειας Ζωής λόγω Καρμικών Δράσεων προηγούμενων ζωών.
Το τραγικό είναι ότι δεν γνωρίζει ότι είναι φυλακισμένος. Η Υλιστική Σκέψη τον έχει πείσει με πληθώρα πλανών ότι είναι θνητός. Ότι γεννιέται από το πουθενά και πάει στο πουθενά. Ότι αποτελείται μόνο από Υλικό Σώμα. Στη θέση του Θεού, η Υλιστική Επιστήμη βάζει το Σύμπαν και μάλιστα ένα Σύμπαν μόνο Υλικό και Κατώτερο Ενεργειακό. Άμα είσαι όμως θνητός και περαστικός, τι νόημα έχει η ζωή σου;
Η Ολιστική Σκέψη και Φιλοσοφία ωθεί τον Άνθρωπο να αφήσει την εγωιστική Διανοητική Ψυχή (Μυαλό) να εμπνευσθεί από τη Συνειδησιακή Ψυχή (Συνείδηση), ώστε να «συνειδητοποιήσει» ότι είναι ένας μικρός θεός που έχει φτιαχτεί «κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν» του Σύμπαντος και του Θεού. Ότι είναι θνητός μόνο όσον αφορά το Υλικό Σώμα ενώ η Ατομική του Ψυχή είναι αθάνατη. Και ότι το νόημα της κάθε Επίγειας Ζωής είναι να πάρει η Ατομική του Ψυχή ηθικά μαθήματα ώστε να απαλλαγεί από τον Τροχό των Γεννήσεων και των Θανάτων και να επιστρέψει στον Πνευματικό Κόσμο κοντά στο Θεό.
Παύλος –
Πολύ ενδιαφέρον