The ghost in the machine
Σ’ ένα προηγούμενο βιβλίο μου, την «Πράξη της Δημιουργίας», είχα συζητήσει την τέχνη και την ανακάλυψη, τις δόξες του ανθρώπου. Τούτο δω το βιβλίο κλείνει με μια συζήτηση γύρω από τα δεινά του ανθρώπου, συμπληρώνοντας έτσι τον κύκλο. Το κάτω κάτω, δημιουργικότητα και παθολογία του ανθρώπινου νου είναι και τα δύο όψεις ενός και του ίδιου νομίσματος, που στο ίδιο νομισματοκοπείο της εξέλιξης έχει κοπεί. Η πρώτη είναι υπόλογη για το μεγαλείο των καθεδρικών μας ναών, η δεύτερη για τις υδρορροές που τους στολίζουν για να μας θυμίζουν ότι ο κόσμος είναι γιομάτος τέρατα, διαβόλους και κακά πνεύματα. Καθρεφτίζουν τους χείμαρρους της παραφροσύνης που διατρέχουν την ιστορία του είδους μας υπονοώντας ότι κάπου, στην πορεία του προς την άνοδό του, κάτι δεν πήγε καλά. Η εξέλιξη έχει παραβληθεί μ’ ένα λαβύρινθο από αδιέξοδα σοκάκια και τίποτα δεν μας εμποδίζει να συμπεράνουμε πως ο εξοπλισμός με τον οποίο έχει εφοδιασθεί ο άνθρωπος από τη γέννησή του, αν και ανώτερος απ’ όποιου άλλου έμβιου είδους, δεν παύει παρ’ όλα αυτά να περιέχει και κάποιο ενγενές σφάλμα, ή ατέλεια, που του δίνει μια προδιάθεση για την αυτοκαταστροφή
