Ο διακαής πόθος της φυγής μακριά από όσα θλιβερά βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ως πρωτοφανή ξεπεσμό του ψευδοκράτους των Αθηνών, είναι το πρωταρχικό κίνητρο και της δικής μου συγγραφικής φυγής μακριά από τον επιστημονικό κλάδο μου, τη θεωρία του δικονομικού Δικαίου, στη συστηματική καλλιέργεια του οποίου αφιέρωσα περισσότερα από πενήντα χρόνια της ζωής μου. Με την πικρή συγκομιδή: η λεγόμενη Δικαιοσύνη της πατρίδας μου να μην είναι κάτι καλύτερο από αυτόν τον ευτελισμό που δυστυχώς συχνά κατάντησε να είναι όλο το νεοελληνικό κράτος, “κρίμασιν οις οίδεν Κύριος”.
Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος ήταν ανέκαθεν, και εξακολουθεί να είναι για τον συγγραφέα αυτού εδώ του βιβλίου, μια μοναδική πνευματική και καλλιτεχνική όαση, μακριά από όσα βάναυσα, ως τις μέρες μας, δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας και μας αποκαρδιώνουν εξουθενωτικά.
Ξεκίνησα με την ανάγνωση των συναρπαστικών βιβλίων του Ευριπίδη και παραδόθηκα στη μαγεία του δικού του φιλοσοφημένου ποιητικού καημού, αργότερα δε, όταν είχα ολοκληρώσει τη μελέτη των έργων του, έκανα το επόμενο βήμα, καταφεύγοντας στην πλούσια βιβλιογραφία για το πρόσωπο και το έργο του.
Απόκειται σε κάθε αναγνώστη τούτου του βιβλίου να κρίνει τελικώς ο ίδιος αν άδικα έχασε τον καιρό του διαβάζοντας όσα μπόρεσα να θέσω υπόψη του ή, αντιθέτως, αν ο φιλοσοφημένος στοχασμός και η ομορφιά της ποίησης του Ευριπίδη είναι όντως ένας ωραίος χώρος για μελέτη, προβληματισμό και αισθητική αγαλλίαση.
