Banishing Verona
Θέλω να σε δέσω στο κρεβάτι…
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν σε είδα. Δεν ξέρω πώς γεννήθηκε μια τέτοια ιδέα στο μυαλό μου. Στο κάτω κάτω, το μυαλό μου υπακούει στους δικούς του κανόνες.
Δεν πρόλαβα να σου πω πολλά. Πόσα, άλλωστε, προλαβαίνεις να μοιραστείς με έναν άνθρωπο μέσα σε μια μόνο βραδιά; Με λένε Ζικ. Είμαι είκοσι εννιά ετών και πάσχω από το σύνδρομο Άσπεργκερ. Αυτό θα πει ότι έχω αμέτρητες φοβίες που με κρατούν παγιδευμένο στα γρανάζια τους. Ακόμα, δυσκολεύομαι να πω ψέματα, να αναγνωρίσω τους φίλους και τους συγγενείς μου, να κατανοήσω τις εκφράσεις τους. Οι άνθρωποι, τα πρόσωπα και οι λέξεις είναι ένας αλλόκοτος γρίφος, ένα αίνιγμα που ίσως να μην καταφέρω ποτέ να λύσω.
Με σένα, όμως, είναι διαφορετικά. Θέλω να έρθω κοντά σου. Να σε καταλάβω. Να καταλάβω γιατί εξαφανίστηκες. Ξέρω ότι σε λένε Βερόνα. Είσαι περίπου επτά μηνών έγκυος, όμορφη, δυναμική, ανεξάρτητη και με περνάς περίπου μια δεκαετία. Εκείνο που δε γνωρίζω με σιγουριά είναι αν πρέπει τελικά να σε αναζητήσω μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου ή… να σε ξεχάσω. Να σε εξορίσω από την καρδιά μου για πάντα.
