Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ελλείψει συνήθως γραμματειακών πηγών η συγγραφή της ιστορίας των αρχαίων ελληνικών πόλεων στηρίζεται κυρίως στη μελέτη των επιγραφών τους. Σε αυτή τη μελέτη (στην οποία εκδίδονται και σχολιάζονται εκατόν σαράντα επιγραφές -πολλές από τις οποίες για πρώτη φορά) επιχειρείται η ανασύνθεση πτυχών της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής της Θεσσαλονίκης κατά την αρχαιότητα, κυρίως δε τούς τέσσερις πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.
Oι νέες και παλαιές μαρτυρίες αφορούν θέματα, όπως οι εορτές και οι αγώνες της πόλης, η δημόσια οικοδομική της δραστηριότητα, οι ιδιωτικοί της σύλλογοι, τα επαγγέλματα των κατοίκων και ο οικονομικός βίος της, το μεταναστευτικό φαινόμενο (από και προς αυτήν), η δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού και οι μειονότητές της. Μέσα από την αξιοποίηση του ίδιου υλικού ανασυγκροτούνται επίσης συλλογικές και προσωπικές αντιλήψεις των Θεσσαλονικέων για την ιστορική τους ταυτότητα ή για την ανθρώπινη ζωή και τον θάνατο…
