… Λίγο πριν κλείσει το κανάλι ο διευθυντής έκανε κοντινά πλάνα και ζουμ σε όλους τους συνεργάτες του. Υπήρχε μια διάχυτη συγκίνηση, μια νοσταλγία για τις καλές μέρες, για τα νιάτα μας που αφυδατώθηκαν στα πεζοδρόμια και στα μοντάζ, για τις πολιτικές αναλύσεις του μεσημεριού, για τις πλάκες καιγια τα πειράγματα ιδίως τις Κυριακές που είχε ντέρμπι… Ο διευθυντής με στρίμωξε στη γωνία και μου τά ’ψαλε:
”Θα μπορούσες να είχες κάνει πιο δυνατή καριέρα! Ήσουν λίγο στον κόσμο του Μάλμπορο… Τί θα κάνεις τώρα χωρίς τοκανάλι; Θα πάθεις κατάθλιψη. Θα βαρεθείς! Να βρεις γκόμενο,να μην είσαι μόνη σου…”
Πώς, όμως, επανορθώνει κανείς στα 48; Πώς προσαρμόζεταιστην άλλη όχθη του ποταμού, στη μέση της ζωής…
Είναι η ιστορία μιας παρέας δημοσιογράφων που μοιράστηκαν ρεπορτάζ, πολιτικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις, έρωτες, γάμους, διαζύγια και θανάτους. Μια γυναικοπαρέα που ανταλλάσσει σκέψεις και e-mail για άνδρες και χαμένες αγάπες.
Οι ανατροπές στη ζωή των ηρώων και ιδίως η ”μετάλλαξή”τους τα χρόνια της οικονομικής κρίσης περιγράφονται άλλοτεμε χιούμορ και ευαισθησία και άλλοτε με καταγγελτική συναισθηματική φόρτιση.
