Σε αντιδιαστολή με την κλασσική περίοδο, που η πνευματική πρόοδος περιορίζεται στον Ελλαδικό χώρο, η Ελληνιστική περίοδος, που αρχίζει με τον Μ. Αλέξανδρο και τελειώνει με την οριστική επικράτηση των Ρωμαίων και την κατάληψι της Αλεξανδρείας το 30 π.Χ., σηματοδοτεί την διάδοσι της ελληνικής γλώσσας και των ελληνικών εθίμων και ηθών σε ολόκληρη σχεδόν την Ασία και την Αίγυπτο. Οι θησαυροί του ελληνικού πνεύματος, της φιλοσοφίας και των τεχνών διαδόθηκαν ειρηνικά σε όλους αυτούς τους λαούς. Σε αυτό συνετέλεσε η ίδρυσις νέων πόλεων από τον Αλέξανδρο, αλλά και από τους διαδόχους του. Νέα πνευματικά κέντρα εμφανίσθηκαν στην πέργαμο, στην Αντιόχεια, στην Πριήνη, στην Μίλητο με κορυφαίο αυτό της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου.
Οι πολλές πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων Διαδόχων και Επιγόνων δεν εμπόδισαν για τρείς περίπου αιώνες την επίτευξι των πνευματικών στόχων.
