Στο βιβλίο αυτό ο Πλούταρχος μας επιφυλάσσει μία τεράστια και αναπάντεχη έκπληξη. Μας παραδίδει την ολοκληρωμένη μέθοδο διδασκαλίας του Επίκουρου, όπως την έχει διατυπώσει ο ίδιος, αντιγράφοντας τα δικά του λόγια, μέσα από τα δικά του βιβλία, που σήμερα θεωρούνται χαμένα.
Αναφέρεται στην εξήγηση της μυστηριακής ρήσης “Λάβε βιώσας” για να μας αποδείξει ότι πρόκειται για έναν χρησμό του Απόλλωνα που συνδέεται με το “Γνώθι σαυτόν” και όπως κάθε χρησμός μπορεί να έχει δύο σημασίες, γύρω από τις οποίες περιστρέφεται ολόκληρο το νόημα της ζωή μας.
Τί σημαίνει λοιπόν Λάθε Βιώσας; Να μην κρύβουμε την ζωή μας από τους άλλους ή να μην κρυβόμαστε από τον εαυτό μας;
Στην πρώτη περίπτωση ακολουθούμε έναν τρόπο ζωής χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα, καθώς εμφανίζουμε ένα πρόσωπο που δεν είναι ο πραγματικός μας εαυτός, τον οποίο ούτε εμείς οι ίδιοι είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε.
Στην δεύτερη περίπτωση όμως, όταν αποφασίσουμε, με την βοήθεια της φιλοσοφίας, να αντικρύσουμε τον πραγματικό μας εαυτό, μπορούμε να μεγαλουργήσουμε, διότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι μέσα στην ψυχή μας υπάρχουν εν σπέρματι τα αρχέτυπα των μέγιστων ανδρών της αρχαίας Ελλάδας: Ο Λυκούργος, ο Θρασύβουλος, ο Πυθαγόρας και ο Σωκράτης βρίσκονται μέσα μας και περιμένουν υπομονετικά να ενεργοποιήσουμε τις δυνάμεις τους προκειμένου να γίνουμε και εμείς αντάξιοι συνεχιστές του έργου τους.
Η πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφικής μεθόδου του Επίκουρου ονομάζεται “Συγκαταζην” και αποτελεί την μυητική διαδικασία, όπου κάθε μαθητής, μετά την επιτυχή ολοκλήρωσή της, πρέπει να αποδείξει ότι έχει γίνει πλέον πραγματικός Φιλόσοφος και μπορεί να μεγαλουργήσει!
