Αυτή η μελέτη θα γίνει σαφέστερη αν της αποδώσουμε ευθύς εξαρχής έναν στόχο μεταφυσικό: αποτελεί μια πρώτη προσέγγιση στη φιλοσοφία της ανάπαυσης. Θα δούμε όμως πολύ σύντομα ότι η φιλοσοφία της ανάπαυσης δεν είναι μια φιλοσοφία για κάθε είδους ανάπαυση. Δεν μπορεί ο φιλόσοφος να αναζητά ήρεμα την αταραξία. Πρέπει να έχει μεταφυσικές αποδείξεις για να δεχτεί την ανάπαυση ως ένα δικαίωμα της σκέψης, πρέπει να έχει ποικίλες εμπειρίες και επιχειρήματα για να δεχτεί την ανάπαυση ως ένα από τα στοιχεία του γίγνεσθαι. Ο αναγνώστης λοιπόν θα πρέπει να συγχωρήσει τον έντονο χαρακτήρα αυτού του βιβλίου, που χρησιμοποιεί συμβουλές και γνωστά παραδείγματα σε μεγάλη έκταση, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ανάπαυση είναι εγγεγραμμένη στην καρδιά του όντος, ότι πρέπει να την αισθανόμαστε στο βάθος της ύπαρξής μας, άρρηκτα δεμένη με το αναπόσπαστο γίγνεσθαι της ύπαρξής μας, δηλαδή στο επίπεδο της χρονικής αλήθειας πάνω στην οποία στηρίζεται η συνείδηση και η προσωπικότητά μας. […] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)
