Ένα σπάνιο και ατμοσφαιρικό βιβλίο για το χαμένο παρελθόν περιοχών, προσώπων και πραγμάτων, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Οι εξαίσιες αναμνήσεις ενός ποιητή, αισθητή, ιστοριοδίφη και περιηγητή, και ο χαμένος κόσμος του νεοελληνικού αστικού πολιτισμού.
“Το βιβλίο αυτό, με τις σελίδες του πλημμυρισμένες από σούρουπο και από χρυσά ηλιοβασιλέματα, ψιθύρους, ευωδιαστούς ανέμους, μνήμες, δρόμους, ονειρικές εικόνες, αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος, χαμένες ιστορίες, σταματημένα ρολόγια, σπάνιες και ανεκτίμητες πληροφορίες, χαμένα πρόσωπα, υπαρξιακές αγωνίες και φεγγαρόφωτο, νομίζω πως είναι από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Εάν ο ποιητής και πεζογράφος Μάριος Μαρίνος Χαραλάμπους ζούσε στα τέλη του 18ου αιώνα, θα ήταν ένας από τους επιφανείς Ευρωπαίους ρομαντικούς, αντάξιος του Χαίλντερλιν, του Σίλλερ και του Χάινριχ φον Κλάιστ. Για μένα, ο Χαραλάμπους είναι ένας Έλληνας Γκαίτε, ένας Θεσσαλονικιός Σερ Γουώλτερ Σκοττ, ένας μεσογειακός Γουόρντσγουορθ ή Όσκαρ Γουάιλντ, και το βιβλίο του αυτό δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις Εξομολογήσεις Ενός Άγγλου Οπιοφάγου ή το Suspiria de Profundis του Τόμας ντε Κουίνσυ, ή από το Spleen de Paris του Μπωντλαίρ. Πιστεύω αισιόδοξα ότι η Χρυσή Πύλη της Δύσης είναι ένα από τα ωραιότερα βιβλία που γράφτηκαν τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια στην Ευρώπη…
Ο Χαραλάμπους επιζητά να χρωματίσει με ποίηση μέχρι και την τελευταία υδρορροή των δρόμων, την ηλιαχτίδα που περνά μέσα από το σκονισμένο τζάμι ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού παρουσιασμένη σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μέσα από πολύχρωμο βιτρώ καθεδρικού, τη βοή των δρόμων ως αόρατη συμφωνική ορχήστρα, μια παλιά στοά ως τόπο απίστευτων θαυμάτων. Μετασχηματίζει την πραγματικότητα και την ιστορία της πόλης, την μεταλλάσσει σε ιδιωτικό σύμπαν, ολόδικό του, σαν ένα αστικό παζλ που μόνο αυτός μπορεί να το λύσει και να σου το παρουσιάσει σε όλη του την περίτεχνα πολύπλοκη λεπτομέρεια. Κι όταν αυτό συμβαίνει από έναν υπερμνήμονα και μοναδικό γνώστη της ιστορίας,
