Η Χάρις

Επανέλαβε συλλογισμένος: ”Ναί, ίσως έχεις δίκιο. ‘Ισως το άλλο όνομα της ελευθερίας να είναι μοίρα”.
”Ναί” ξανάρχισε πιο θαρρετά η Ελπίδα” η μόνη μου ελευθερία ήταν να δρώ στον χώρο του αρνητικού. ‘Οταν μεγάλωσα, εννόησα πώς έλειπαν τα εφόδια για να γίνω η έγχρωμη φωτογραφία, κι απέμεινα το αρνητικό της. ‘Ολα θαμπά και κρυφά, τίποτα στην επιφάνεια, τίποτα γνωστό. ‘Εγινα πολύανδρη όχι από προστυχιά, ούτε για να κερδίσω κάτι, όχι. ‘Εγινα πολύανδρη από τη βαθιά μου επιθυμία να πρωταγωνιστώ στους διάφορους δεσμούς, να έχω θεατές και ακροατές, θαυμαστές δηλαδή.
‘Ετσι δημιούργησα τον μικρό μου χώρο, με μικρούς θαυμασμούς, μικρά πάθη – όλα μικρά, αγαπητέ μου Βασίλη, όλα μικρά, κι ας αηδίαζα τόσο τη μετριότητα. Οι άνδρες που με πλησίασαν ήταν κι αυτοί μικροί, άσχετα αν η διάθεση και η ανάποδη φαντασία μου τους έδινε ιδιότητες που δεν είχαν. Αν κάποιος, για παράδειγμα, από τους εραστές μου διέθετε κάποιο καλλιτεχνικό ταλέντο, εγώ ήμουν έτοιμη να διαγνώσω τρομερές επιτυχίες του. Κι έτσι, προβάλλοντας ακριβώς δικές μου φιλοδοξίες, τον έκανα να πιστεύει πως είναι σπουδαίος, μέχρι που να ανακαλύψει έντρομος πώς δεν ήταν ούτε Μπαλζάκ ούτε Σοπέν. Κι έτσι δυσπιστούσε σε μένα, ίσως και να με μισούσε. Όλα όμως γίνονταν στα κρυφά, υποχθόνια, και ο πόνος και τα όνειρα κρυφά· το αληθινό τους έδαφος ήταν η υποζωή…”.