Αυτή είναι μια αίθουσα ψυχοθεραπείας

Διαθέσιμο

Ποια είναι η απόσταση που χωρίζει τους ψυχικά υγιείς από τους ψυχικά ασθενείς και πού επιτρέπεται να τοποθετήσει ένας ψυχοθεραπευτής τον εαυτό του;

Σε μια δουλειά που υποθέτει έλλειψη συμπτωμάτων, η Έλπη Χωματά περιγράφει πώς είναι να εκπαιδεύεσαι στο να προσφέρεις βοήθεια βιώνοντας συχνά η ίδια, “ανώδυνες παραλύσεις”. Σε ένα παιχνίδι μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, με πολλαπλές εναλλαγές ζωής και θανάτου αλλά και με παρεμβάσεις ξένων αλλά και γνωστών, αυτή η ιστορία είχε όλη την καλή διάθεση να εκτυλιχθεί γραμμικά και στερεοτυπικά και να σφραγιστεί στο τέλος με ένα ηθικό δίδαγμα.

Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο που προσφέρει κάθαρση.

Αφήνει αντίθετα αναπάντητα ερωτήματα και ίσως αυτός τελικά, να ήταν ο σκοπός του.

Το βιβλίο αυτό περιγράφει την υφή της ψυχικής ασθένειας, πολύ μακριά από τα στερεότυπα που θέλουν τους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους να είναι αντιπαραγωγικοί και απόστρατοι της κοινωνίας. Διηγείται την ιστορία μιας πετυχημένης γυναίκας που σε φάσεις δυσκολίας αντιμετωπίζει κι εκείνη το στίγμα αλλά και την “ανώδυνη στεναχώρια” της κατάθλιψης.

Θίγει ζητήματα όπως ο ρόλος των ψυχιατρείων, η τεχνητή παντοδυναμία των θεραπευτών, η ευκολία του να βγάζουν εκείνοι πορίσματα και να απλοποιούν τις δυνατότητες του ψυχισμού να επιβιώσει αλλά και το πόσο σημαντική είναι σε αυτή την επιβίωση η ίδια η φαντασία. Με διαφορετικές εκβάσεις, αυτό το βιβλίο κοροϊδεύει τις προγνώσεις και μπαινοβγαίνει σε μια αφήγηση ζωής, χωρίς εντέλει να καταλήγει σε μια συγκεκριμένη απόφαση.

Επιτρέπει έτσι στον αναγνώστη να κρατήσει ό,τι θέλει να κρατήσει.