Εντάξει λοιπόν. Θα σας πω την ιστορία της ιστορίας. Στα παλιά τα χρόνια, τότε που δεν μου επιτρεπόταν να μιλάω, στη προσπάθεια μου να βρω την ιστορία της ιστορίας, την ιστορία δηλαδή του πόθου και του πάθους που κρατά για πάντα, θέλησα ν’ ακούσω όσο περισσότερες ιστορίες μπορούσα. Τότε ήταν που συνάντησα μια ασυνήθιστη γοργόνα. Μα η ιστορία που μου διηγήθηκε ήταν τόσο κοινή που δεν τη θυμάμαι πια. Τι κρίμα. Μίαν άλλη φορά έκανα γνωριμία μ’ ένα κανονικό, πράσινο, λόγιο βάτραχο. Με είχε βρει κάτω από τα φύλλα του αγαπημένου μου πλάτανου. Πρόθυμος και φαφλατάς, μου διηγήθηκε ιστορίες αμέτρητες. Περίτεχνες και γάργαρες! Μα, ήταν όλες τους διάτρητες. Έμπαζαν. Βουλιάξαν κι αυτές στη λήθη. Θυμάμαι μάλιστα πως στην αρχέγονη εποχή μου, είχα φιλίες μ’ ένα σοφό βόα. Άπειρος τότε, καθόμουν και τον άκουγα με τις ώρες. Πολυταξιδεμένος ήταν, και εγώ τον άφηνα να βάζει τις λέξεις σε σειρά, να τις μετουσιώνει σε προτάσεις και να μου τις πετάει στα μούτρα. Μάταια όμως αναζητούσα μια ιστορία, ένα πόθο που θα κρατούσε για πάντα.
