Περασμένες μνήμες, εγκαυστικά γραμμένες, άσβεστες νοσταλγικές εικόνες από την παιδική ηλικία, τραύματα χαλεπών καιρών από τη διαχρονική διαδρομή του τόπου του και έντονα προσωπικά βιώματα συναποτελούν το θεματικό υλικό της συλλογής με τα πέντε διηγήματα του Γιώργου Πετούση, ο οποίος δοκίμασε την πένα του με επιτυχία και στο πεζογραφικό αυτό είδος, ακολουθώντας την ασφαλή γραμμή της ρεαλιστικής γραφής και της απλής αφήγησης. Στο πρώτο από αυτά, η μνήμη επαναστατεί ερωτικά? το παιδικό μάτι «αμαρτάνει», γνωρίζοντας τον παράδεισο του γυμνού γυναικείου κορμιού. Στο δεύτερο, η μνήμη πηγαίνει πίσω βασανιστικά, στη Μικρασιατική καταστροφή, και πυροδοτεί τον πόθο ενός ταξιδιού με απρόσμενες εκπλήξεις στην τουρκεμένη πατρογονική εστία. Το τρίτο είναι η ιστορία της πρωτόγνωρης αναγνώρισης ενός αγνοούμενου, το κακοφόρμισμα μιας ακόμα πληγής στο σώμα της Κύπρου. Το επόμενο μας πηγαίνει στο ιστορικό παρελθόν, στα τέλη της τουρκοκρατίας στο νησί. Είναι η αντίσταση στον κατακτητή, ιδωμένη μέσα από τον εξαγιασμένο φόνο ενός διαφθορέα και δυνάστη αγά, ενώ το τελευταίο, σατιρικό και ολίγον τι αυτοσαρκαστικό, αποτελεί ψυχολογική ανάλυση των επιπτώσεων της φαλάκρας. Έρωτας και θάνατος, υπό διάφορες μορφές, αποτελούν τα κεντρικά σημεία της γραφής του Πετούση, αντλημένα από την παράδοση και την ιστορία της πατρίδας του, ζωντανεμένα όμως εντυπωσιακά, έμμεσα ή άμεσα, από τη δική του συμμετοχή.
