Αριστοφάνους Κωμωδίαι
Περιορισμένη διαθεσιμότητα

Οι ”Εκκλησιάζουσες” είναι η τρίτη διασωθείσα ”γυναικεία” κωμωδία του Αριστοφάνους· οι άλλες δυό είναι η ”Λυσιστράτη” και ”αι Θεσμοφοριάζουσαι”. Η κωμωδία αυτή διδάχθηκε το 389 π.Χ. ή, κατ’ άλλους, το 394 π.Χ. Όποια όμως και να είναι η πραγματική χρονολογία, γεγονός παραμένει ότι στην Αθήνα κατά τους χρόνους αυτούς κυριαρχεί η δημοκρατία των δημαγωγών και η πόλις οδηγείται στην φτώχεια και την εξαθλίωσι. Οι γυναίκες θεωρούν ότι αιτία της κακοδαιμονίας είναι η ανικανότητα των ανδρών, γι’ αυτό συνωμοτούν, με επί κεφαλής την Πραξαγόρα, για την μετάβασι της εξουσίας σ’ αυτές. Για τον σκοπό αυτό συγκαλούν εκκλησία (εξ ου και ”Εκκλησιάζουσαι”) όπου προσέρχονται φορώντας τα ρούχα των ανδρών τους και ψεύτικα γένια. (. . .) Οι ”Βάτραχοι” αποτελούν την αρχαιότερη λογοτεχνική κριτική. Το 405 π.Χ. η Αθήνα χάνει και τον τελευταίο μεγάλο τραγικό ποιητή της, τον Σοφοκλή· τον προηγούμενο χρόνο είχε πεθάνει ο Ευριπίδης και μισόν ακριβώς αιώνα πιο πριν ο Αισχύλος. Το δυσαναπλήρωτο αυτό κενό στάθηκε η εξωτερική αφορμή για την συγγραφή των ”Βατράχων”, με τους οποίους απέσπασε το πρώτο βραβείο του έτους εκείνου ο Αριστοφάνης. Ο ευφάνταστος κωμικός βάζει τον Διόνυσο, τον θεό προστάτη της Τραγωδίας, να κατεβαίνη στον Άδη, με σκοπό να επαναφέρη τον Ευριπίδη, ο οποίος αμφισβητεί την κατάληψι του θρόνου του μεγαλύτερου τραγικού ποιητού από τον Αισχύλο.