Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος και οι τραγικοί ποιητές χρησιμοποιούν συχνά την έκφραση ”θείος ανήρ” για τους ήρωες, που σε κάθε περίπτωση ”γεννήθηκαν από θεούς”. Η προέλευση της έννοιας του θείου ανδρός στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό μπορεί να ανιχνευθεί πίσω σε μυθολογικές ιστορίες των γιών των θεών, αλλά οι πρώτοι αντιπρόσωποι της έννοιας του θείου ανδρός για τους οποίους μπορούν να συναχθούν επαρκώς λεπτομερείς αποδείξεις είναι ο Επιμενίδης, ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής και ο Νουμάς.
Ο ”θείος ανήρ”, ο χαρισματικός ηγέτης ή μεταρρυθμιστής λειτουργεί στον πολιτικό, πνευματικό, κοινωνικό ή άλλον τομέα της ζωής. Οι υπερφυσικές ικανότητές του είναι μερικές φορές σαφείς σε όλους τους ανθρώπους, αλλά πιο συχνά διακρίνονται μόνο από τους αφοσιωμένους οπαδούς του. Όταν, όμως, είναι ο Δάσκαλος ενός πνευματικού τρόπου ζωής, οι ιδιότητες του χαρισματικού ανθρώπου γίνονται κατανοητές ακόμη περισσότερο από την άποψη της θείας φύσης του.
Ένας τέτοιος ”Θείος ανήρ” ήταν και ο Απολλώνιος ο Τυανέας. Ακολουθούσε την ατραπό της θέωσης, σύχναζε με σοφούς και συνομιλούσε με θεούς. Είχε την ικανότητα της θεραπείας, της φυσιογνωμικής, της μαντείας και της τηλεπάθειας. Μπορούσε να γίνεται αόρατος όποτε ήθελε και να μεταφέρεται στιγμιαία. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ήταν σύμβουλος αυτοκρατόρων, εγκαινιαστής μιας εποχής ευημερίας για όλη την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ένας μεγάλος Δάσκαλος της εποχής του.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.