Απ’ το τίποτα

ΑΠ’ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Στον παλιό καναπέ καθισμένη
σ’ ένα φως αλογόνου λουσμένη
την κλωστή της περνά σιωπηλά
απ’ το τίποτα

το σκοτάδι της γνέφει απ’ το τζάμι
τα πλοκάμια του πετά μά δεν φτάνει ως
το άπληστο πλάσμα, γαντζωμένο γερά
απ’ το τίποτα

μέ το μάτι θολό μελετώ στα κρυφά
την ανήλεη μάχη όπου πάντα νικά
όποιος κάθε αυγή τη ζωή αρχινά
απ’ το τίποτα

δες το στέρνο πως λιανίζει σκεβρό τη νυχτιά
δες τούς ήρωες κιρσούς μες στα αίματα τα πηχτά
τώρα κοίτα τα ψεύτικα δόντια, χασμουριέται και κόβουν
μπουκιά
απ’ το τίποτα