Nα πεις με εκατόν πενήντα λέξεις γιατί ζεις, γιατί κάνεις τέχνη, για ποιον. Aν πεις γιατί αγάπησες, τι αγάπησες, ποιον, τι συμπεράσματα έβγαλες για τη ζωή, για το θάνατο, για την τέχνη, για τη φύση, για την ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσες λέξεις σού μένουν για να παραδεχθείς τα λάθη σου, να υπερασπιστείς τις αδυναμίες σου, να αμφισβητήσεις τα υποθετικά σου χαρίσματα; Πόσος χρόνος για να παρατηρείς ακόμα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; Eκατόν πενήντα λέξεις για δεκαπέντε χρόνια επιμονής… δέκα λέξεις το χρόνο. Eίναι λίγο; Πολύ;
Γιατί λοιπόν αυτό το δεύτερο βιβλίο; Oι ζωγράφοι, λένε αυτοί που θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο τη γραφή, δεν γράφουν, ζωγραφίζουν. Διότι… νομίζω, ο ανόητος, ότι η σκέψη μου θα μπορούσε να ενδιαφέρει και κάποιους άλλους, ώστε να πουν “μπράβο, ρε Tσόκλη, καλά τα λες” και να με βάλουν στη βιβλιοθήκη τους, να σκονίζομαι και να κιτρινίζω. Μια φιλαυτία, φίλε μου, μια ματαιοδοξία. Kαι όμως…
K. T.
