Ακρόασις

Ο τίτλος ”Ακρόασις” (ελληνική λέξη που σημαίνει ”ικανότητα του μετά προσοχής ακροάσθαι”, σε αντιπαραβολή με την έννοια της αισθήσεως ως ικανότητα δράσης ή αντίληψης) ας μην γίνει αντιληπτός σαν κάποια προσπάθεια εισήγησης μιας νέας έννοιας στην φιλοσοφική ή επιστημονική ορολογία. Για πρακτικούς λόγους σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να επιλεγεί μια απλή, συγκεκριμένη και απτή έκφραση, σχετικά με ένα θέμα άγνωστο και για πολλούς ανθρώπους ακόμα και παράξενο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο με την επιλογή της λέξεως ”Ακρόασις” υποδηλώνεται και ο σεβασμός προς το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων. Υπήρχε όμως και κάποιος άλλος λόγος για την επιλογή της νέας έκφρασης. Ο ορός ”Αρμονική” είναι οικείος ως η κλασσική αντίληψη του Πυθαγόρου, η οποία αναστήθηκε από τον Κέπλερ στο σύγγραμμά του: ”Harmonice mundi” (Παγκόσμια Αρμονία). Δεν θα πρέπει να συγχέουμε αυτό τον όρο με την γνωστή μας αρμονία στην μουσική, που σημαίνει συγχορδία, ή με την έννοια που χρησιμοποιείται στην τεχνική δακτυλισμού στο παίξιμο των εγχόρδων οργάνων.

Η έννοια της Αρμονικής με την οποία θα ασχοληθούμε είναι, σε αντιπαραβολή με τον όρο που χρησιμοποιείται στην μουσική, ένα πλέον παγκόσμιο είδος. Μας μιλά για την αρχαία, και όμως πάντα τόσο καινούργια, θεωρία της ”Αρμονίας των Σφαιρών”, μια αντίληψη περί του πνεύματος την οποία αγγίζει ο Δάντης στο Καθαρτήριό του (ΧΧΧ, στ 92) λέγοντας: ”…Το τραγούδι των Αγγέλων, που δεν είναι παρά η ηχώ απ’ των αιωνίων σφαιρών το τραγούδι…”.