Από τα πιο σοβαρά ελαττώματα των ανθρώπων είναι η αχαριστία και η απληστία.
Έτσι και ο αχάριστος μυλωνάς, από το φόβο του μη γίνει φτωχός, φρόντιζε να κλέβει από λίγο σιτάρι ή αλεύρι από τους φτωχούς συγχωριανούς του χωρίς κανένα δισταγμό σαν να ήταν κάτι εντελώς φυσικό.
Τα αγαθά που είχε, ποτέ δεν του αρκούσαν. Η ζωή του ήταν άδεια. Δεν είχε φίλους και δεν εμπιστευόταν κανένα. Η απληστία του τον κρατούσε μακριά όχι μόνο από τους συνανθρώπους του αλλά και από την ίδια τη συνείδησή του.
Γι’ αυτό όποτε η “άγνωστη Κυρούλα” του χτύπαγε την “πόρτα” εκείνος κρυβόταν και έκανε πως δεν ακούει. Ένα “τυχαίο” όμως γεγονός, ξαφνικά άλλαξε τη ζωή του.
Ύμνος στο ψωμί
Μια μπουκιά προζύμι θα φουσκώσει,
μέσα στο φούρνο το ζεστό,
και άφθονο γλυκό ψωμί θα γίνει
να χορτάσει όλο το χωριό!
Το σταυρό σου κάνε,
Πριν αρχίσεις το ζυμάρι να το πλάθεις.
Στο σκαφίδι περισσεύει,
πίτες και γλυκά να φτιάξεις
και κουλούρια αφράτα, τραγανά.
Το τραπέζι, με αγάπη στολισμένο
και λουλούδια του αγρού στο βάζο.
Ψίχουλα στον κήπο πέτα μες τη βαρυχειμωνιά,
τσίου – τσίου καλημέρα,
θα σου λένε του ουρανού τα πετεινά!
